İşte ramazandaki oruç hakiki anlamda, halis ve genel bir şükrün anahtarıdır. Çünkü diğer zamanlarda mecbur olmadığımız için gerçek açlığı hissedemiyoruz, kıymetini bilemiyoruz. Örneğin oruç tuttuğunuzda kuru ekmek bile gözünüze nasıl tatlı geliyor değil mi? Hem gündüz yiyememekle beraber oruç; gerçek mülk sahibini bize hatırlatıyor. Firavuni nefsimize: “bunlar başkasının malıdır yemek için hür değilim, gerçek sahibinin emrini bekliyorum” diyerek, nimeti nimet bilmemizi sağlıyor.
Peki, kendi acizliğini, fakirliğini, kusurlarını unutan, adeta polattan bir vücudu var gibi, kendini sonsuz bilen nefsimize, oruç ibadetinin, öğretmeye çalıştığı şükrü ne kadar kavratabiliyoruz?
İnsanlar, geçinme yönünde çeşitli şekilde yaratılmış. Kimi çok varlıklıyken diğeri çok az varlıklı olabiliyor. Cenab- Allah bu ihtilafa, uyuşmazlığa binaen zenginleri, fakirlere yardım etmeye davet ediyor. En güzel daveti de o durumu yaşatarak yapıyor. Eğer oruç olmazsa, nefisperest çok zenginler, fakirliğin ne kadar zor ve şefkate muhtaç olduğunu idrak edemez. Bundan dolayı, hemcinsine şefkat etmek, yardım etmek asıl şükrün bir özünü oluşturuyor. Kim olursa olsun kendinden fakiri bulup, şefkat etmekle mükelleftir. Herkesin böyle yaptığını düşünsenize zaten fakirlik diye bir kavram olmaz 🙂 bu kavram bam başka bir anlam içerir. Eğer nefsimize açlık çektirme mecburiyeti olmazsa, şefkatle mükellef olduğumuz yardımı yapamaz; yapsakta tam anlamıyla olamaz. Çünkü asıl durumu kendi nefsimizde hissetmemiş oluyoruz. Mesela:
İyice ruhsuzlaşıp bizide ruhsuzlaştıran, kalabalık metropol şehirden kaçıp geldiğim Afrika ülkesinde, gerçek şükrün bir çok örneğini gördüm. Zorlukların insana çok şey öğrettiğini, orucunda zorluluk derecesine göre şükrü öğrettiğini anladım. Biz zorlandığımızı zannederek: “oruç tutarken çok zorlanıyorum” diyip insanların aslında hep rahata alışık olduğunu, ve bunun da şükrü bilmememizden dolayı olduğunu iliklerime kadar hissettim. Şükrün, ihtiyaç şiddetine göre daha iyi anlaşıldığını gördüm. Ve gerçekten ihtiyaç sahibinin, nasıl Allaha içten teşekkür ettiğini gördüm ve anladım ki biz şükrettiğimizi sanıyormuşuz. Sen şükrü, elli defa, elli şekilde de anlatsan o bir kulaktan girer aynı şekilde diğerinden çıkar. Anlama ve idrak etme olayı tam olarak gerçekleşemez, çünkü ihtiyacı hissedemiyoruz. Akşam “ziyafet” çekeceğini, biliyorsun, yarın yine yiyeceğini biliyorsun. Peki, ya akşam gerçekten yemek yoksa! Ve yarınınız da belli değilse!
Şimdi ufak bir kıyaslama yapın. O adamın şükrüyle, bizimkisi hiç aynı olur mu? Tok açın halinden anlar mı! Bugünü yarını belli olmayan birisinin nimeti bulunca ki şükrüyle bizim şükrümüz sizce aynı mıdır? Ramazan da köylere gidiyoruz, gideceğiz. O insanlar bizi görünce nasıl sevinecek, nasıl Allaha el açıp şükredecek, nasıl göz yaşı dökecek. Biz aç kalacağız belki, yemek yetmeyecek, kendi yemeğimizi de vereceğiz ama şükrü öğrenmiş olacağız. Eşinin üstü yırtık, giyecek başka elbisesi yok diye gelemeyen amcadan hem şükrü hem de bir eş nasıl olunuru öğrenecek, boğazımız düğümlenmiş, ağlamamak için kendimizi zor tuttuğumuz ama bir o kadarda huzurlu hissettiğimiz o güzel köyden uzaklaşıp gideceğiz. Geriye ne mi kalacak? Geriye ekmek su değil, senin için buraya geldim diyebilmenin huzuru kalacak, aslında kendimiz için gittiğimiz, şükrü öğrendiğimiz güzel insanlar kalacak.
Vesselam…
No Comment